Zware periodes, de laatste uitdaging van de bevrijde vrouw?

Als ik ongesteld ben, voel ik me een verschoppeling - "Een persoon uit de kaste, wiens contact als onrein wordt beschouwd." Ik heb wat men noemt zware tot zeer zware menstruaties.

<producten>

Het taboe van zware periodes

Ik noem ze de Niagarawatervallen. En zelfs deze kleine vergelijking uitgedrukt in een lichte toon (ten onrechte) waar mijn lieveling bij was, wilde dat ik zei "je hoeft me de details niet te geven". Hij is verder een zeer begripvol en volwassen wezen. Niagara Falls zijn echter mooi, gelukkig zei ik niet "het zijn placenta-watervallen".

Het lukt me om hem tijdens de landing niet te zien, zijn blik vermengd met verlegenheid, teleurstelling en walging als ik hem uitleg waarom we vanavond geen plezier zullen hebben, maakt dat ik hem wil verlaten.

Ik ga ook mijn bikinilijn niet laten harsen omdat ik bang ben een eng verhaal te worden in het repertoire van mijn schoonheidsspecialiste. Ken je een van de anekdotes die ze je vertelt als je haar vraagt: wat is het ergste dat je in het instituut is overkomen? "het meisje, ze had haar menstruatie en..."

Ik stopte met eerlijk te zijn om mijn onophoudelijke uitstapjes naar de badkamer uit te leggen als ik vergat tampons in te nemen. Op een simpele "Ik heb mijn menstruatie", antwoordde mijn beste vriend "je hoeft me niet alles te vertellen". En toch vertelde ik hem dingen die veel intiemer en kleurrijker waren, waar hij altijd om moest lachen.

Strategieën om de bloedvlek te voorkomen

Door deze prachtige karaktertrek van mijn menstruatie, overvloed, heb ik overlevingsstrategieën vermenigvuldigd.

Ik probeerde een bionisch vermogen te ontwikkelen om een ​​plek op mijn rug te voelen, maar de resultaten waren inconsistent. Dus ik ga achter iedereen aan, naar kantoor, naar het restaurant, enz. Ik ben altijd als laatste als ik ongesteld ben...

Ik besloot ook mijn tas te gebruiken als bescherming tegen schaamte. Ik draag hem over mijn schouder, zoals de Amazones hun boogschutter droegen, om mijn achterwerk te verbergen. Helaas verbergt dat de stoel, bank of autostoel niet waarop ik zojuist mijn territorium heb gemarkeerd!

Ik verzin ook verschillende en gevarieerde maagaandoeningen om mijn krampen en mijn toiletbezoeken te rechtvaardigen. Uiteindelijk dacht iedereen dat ik een chronische gastro-intestinale of een punctuele verslaving aan cocaïne had.

Niets helpt, regelmatig sta ik op en een vlek op het kussen, de stoel, het laken doemt op… En ik wil letterlijk wegzinken in een gat. De laatste keer dat het me overkwam, was thuis op de slaapbank in mijn studio. Ik had een aperitief met een nieuwe kennis. Ik heb haar nooit meer gezien...

De regel onderbroeken: eindelijk bevrijding!

Laten we even serieus zijn. Ten slotte gebeurt er niet zo vaak een ramp als ik vrees. Maar dat is het meest trieste, al die keren dat ik voor niets in angst, terughoudendheid, strategie en schaamte zit.

Als ik ongesteld ben, ben ik niet meer in het heden, ik luister niet naar wat mensen me vertellen, ik ga niet waar ik wil, ik denk alleen aan de vlek, ik ben geobsedeerd door vlek. Maar sinds ik menstruatieslipjes ontdekte, ben ik een bevrijde vrouw.

Ik gebruik het met een tampon op mijn vloeddagen en ik aarzel niet langer om het voorstel van een vriend te accepteren om me terug te brengen naar zijn auto met beige stoelen... Ik weet dat dankzij mijn nieuwe bondgenoot lekken tot het verleden behoren !

Door Sophie