Zware menstruaties, de laatste uitdaging van de bevrijde vrouw?
Als ik ongesteld ben, voel ik me een paria - 'een persoon die buiten de kaste valt, wiens aanraking als een verontreiniging wordt beschouwd'. Ik heb wat wij zware menstruaties noemen, zelfs hele zware.
<producten>
Het taboe van zware menstruaties
Ik noem ze Niagarawatervallen. En zelfs deze kleine vergelijking, uitgedrukt op een lichte toon (ten onrechte) in het bijzijn van mijn lieveling, deed me zeggen: "Je hoeft mij de details niet te geven". Hij is verder een zeer begripvol en volwassen wezen. Niagara Falls is wel mooi, gelukkig heb ik niet gezegd "het zijn de Placenta Falls".
Het lukt me hem niet te zien tijdens de ontscheping. Zijn blik vermengd met schaamte, teleurstelling en walging als ik hem uitleg waarom we vanavond geen plezier zullen hebben, zorgt ervoor dat ik hem wil verlaten.
Ik ga mijn bikinilijn ook niet laten waxen, omdat ik bang ben een donker verhaal te worden in het repertoire van mijn schoonheidsspecialiste. Ken je een van de anekdotes die ze je vertelt als je haar vraagt: wat is het ergste dat je is overkomen op het instituut? "Het meisje, ze was ongesteld en..."
Ik was niet meer eerlijk over mijn voortdurende uitstapjes naar het toilet toen ik vergat tampons mee te nemen. Op een simpel ‘Ik ben ongesteld’ antwoordde mijn beste vriendin ‘je hoeft me niet alles te vertellen’. En toch vertelde ik hem veel intiemere en kleurrijkere dingen, waar hij altijd om moest lachen.
Strategieën om bloedvlekken te voorkomen
Vanwege deze prachtige karaktereigenschap van mijn periode, overvloed, heb ik de overlevingsstrategieën vermenigvuldigd.
Ik heb geprobeerd een bionisch vermogen te ontwikkelen om een vlek op mijn rug te voelen, maar de resultaten zijn inconsistent. Dus ik vertrek na iedereen, naar kantoor, naar het restaurant, enz. Ik ben altijd de laatste als ik ongesteld ben...
Ik besloot ook mijn tas te gebruiken als bescherming tegen schaamte. Ik draag hem over mijn schouder, zoals Amazones hun boogschutters droegen, om mijn achterste te verbergen. Helaas verbergt het niet de stoel, bank of autostoel waarop ik zojuist mijn territorium heb gemarkeerd!
Ik verzin ook verschillende maagziekten om mijn krampen en mijn uitstapjes naar het toilet te rechtvaardigen. Iedereen dacht uiteindelijk dat ik een chronische maag-darmziekte had of af en toe een cocaïneverslaving.
Niets helpt, regelmatig sta ik op en ontstaat er een vlek op het kussen, de stoel, het laken... En ik wil letterlijk in een gat wegzakken. De laatste keer dat dit mij overkwam, was thuis op de slaapbank in mijn atelier. Ik was een aperitief aan het drinken met een nieuwe kennis. Ik heb haar nooit meer gezien...
De menstruatieslipjes: eindelijk bevrijding!
Laten we even serieus zijn. Uiteindelijk gebeuren er niet zo vaak rampen als ik vrees. Maar dat is het meest trieste, al die momenten waarop ik voor niets in angst, terughoudendheid, strategie en schaamte zit.
Als ik ongesteld ben, ben ik niet meer in het heden, luister ik niet naar wat mensen me vertellen, ik ga niet waar ik wil, ik denk alleen aan de vlek, ik ben geobsedeerd door de vlek. Maar sinds ik menstruatieslipjes ontdekte, ben ik een bevrijde vrouw.
Ik gebruik het met een tampon op mijn hoogtijdagen en ik aarzel niet langer om het aanbod van een vriend te accepteren om me van de avond terug te brengen in zijn auto met beige stoelen... Ik weet dat dankzij mijn nieuwe bondgenoot lekken een ding zijn uit het verleden!
Door Sophia
